Afgelopen dinsdag was het alweer 4 jaar geleden dat 'The King of Pop' Michael Jackson overleed. Natuurlijk was het geen normale dood. Michael kon het niet aan in het rare wereldje van de popmuziek. Hij ging gekke dingen doen en maakte schulden, die schulden moesten betaald worden, er moest dus veel worden opgetreden. Dit werd 'The King of Pop' te veel. En natuurlijk was hij niet de enige die het geweldige leven als een grote, beroemde, rijke, succesvolle popster niet aan kon. Er zijn zat voorbeelden: Jim Morrison, Amy Winehous, Jimi Hendrix overleden allemaal op jonge leeftijd en ook onze grote vriend Paskal Jakobsen laat zich stiekem toch een beetje mee slepen. Hij vond het namenlijk wel stoer om een tatoo te nemen. Nou Paskal, iedereen zijn eigen keus. En zo kunnen we nog wel even doorgaan over hoe artiesten worden beïnvloed door het gekke wereldje waar ze in terrecht gekomen zijn.
Maar natuurlijk zijn er ook altijd van die fijne tegenpolen! Van die artiesten die het voor de muziek doen, puur voor de muziek. Justin Bieber houdt niet van muziek, die houdt van geld. En meisjes houden van Justin Bieber, en die meisjes hebben geld. Bruce Springsteen houdt van muziek, zijn fans houden van zijn muziek, Bruce houdt van zijn fans. En daarom staat hij daar op het podium, zo ook afgelopen week in Nijmegen, voor de muziek en voor de fans. En ik kan nog maar eens bevestigen waarom hij de baas is. Bruce 'The Boss' Springsteen!
Want wat heb ik, en met mij 60.000 man, genoten van 3,5 uur lang Bruce en zijn E Street Band afgelopen week in het Goffertpark in Nijmegen. Mannen en vrouwen die al lang met pensioen zijn en jongens en meisjes die de dag na het concert gewoon weer naar juf Joke moesten luisteren. Iedereen, jong en oud, houdt van Bruce, en Bruce houdt van ons. Na 2 uur spelen begon het kei en kei hard te regenen. Overal kwamen blauwe, groene, gele en roze poncho's uit reisrugzakken, handtassen en jaszakken. Maar hoeveel poncho's er ook tevoorschijn kwamen, die kleine Amerikaan bleef schreeuwen dat het maar niet hard genoeg regende. "It's not raining hard enough yet!". Toen die kreet had geklonken werd 'Tenth avenue freeze out' ingestart. Bruce zong, Bruce liep, Bruce rende, Bruce zweette en Bruce was Bruce want na de regel: "And the Big Man joined the band" draaide hij zich om kijkend naar het grote scherm achter de E Street Band. Op dat scherm zag Bruce zijn Big Man en wij keken mee. Wij keken naar Bruce kijkend naar zijn Big Man. En het ging harder regenen en de E Street Band ging harder spelen. En wij, wij keken naar Bruce kijkend in de stromende regen met zijn armen gespreid naar zijn Big Man, Clarence Clemons. Het was als een film, een film met als regiseur mr. Springsteen. Als Bruce wilt dat het regent dan regent het.
"It's not raining hard enough yet!"
