In Nederland hebben wij al genoeg vreselijke dingen ontwikkeld, bedacht, verzonnen, uitgevonden en vervolgens klakkeloos de maatschappij in gedonderd waarvan de andere landen misschien dachten: “Nouuuu, wij doen het toch maar net even ietsje anders. Gewoon om te kijken of dat beter gaat”. Zo stuurde wij bijvoorbeeld als enige een indiaan naar het Eurovisie Songfestival om ons te vertegenwoordigen. Als eten hebben wij geen verfijnde keuken die met verschillende smaakjes en aroma’s aan de haal gaat, nee wij smakken een groene smurrie op een bord en leggen daar een dikke worst op en noemen het vervolgens “Hollandse Stamppot” alsof we er trots op zijn. En tot overmaat van ramp is één van onze grootste toeristische attractie, naast de drugs en de seksindustrie, een veld vol met bloemen wat we dan het Keukenhof noemen. Maar het kan nog erger! Want sinds kort hebben wij in Nederland een Zangfietspad!
Het Zangfietspad, een fietspad waar je luidkeels kunt zingen wat je wilt want dat staat op een bordje dat bij het fietspad hangt. “Hier mag je officieel (mee)zingen op de fiets! Geen vreemde pauzes meer in je liedje omdat er iemand langs fietst!” staat er letterlijk op het bordje. Ik zit meteen met een paar vragen. Mag ik dan alleen op dit fietspad in Amsterdam zingen op mijn fiets? Mag ik niet lekker, als een viswijf, voor mijn eigen deur gaan fietsen en alle top-10 hits van Frans Bauer meeschreeuwen? Want als dat zo is dan is een zangfietspad toch een beetje overbodig?
Maar goed, hij is er al en daarom zal er ook wel veel meer gezongen gaan worden op het Zangfietspad. En als je dan toch zo’n idee lanceert maak het dan ook wel helemaal af. Ik verwacht op zijn minst toch wel een jury die dan ergens midden op dat fietspad zit en beslist of het ook een beetje goed is wat er allemaal voorbij komt. Het liefst zou ik dan Maarten van Rossem in die jury willen hebben. Zie je het al voor je? Te blije mensen die vals zingend voorbij fietsen waarna ze vervolgens krijgen te horen dat Maarten niet weet wat hij irritanter vind: het klooien wanneer je het begin zoekt van het papier op een WC rol waar je vervolgens zo gek van wordt dat je nog liever je eigen haren uit je kop rukt om je achterste daarmee af te vegen of het aanhoren van de zangstem van de voorbij fietsende persoon.
Een zangfietspad, ik weet het nog zo net niet. Het kan ook heel leuk zijn. De fietsers zelf worden er toch een stuk vrolijker van en de anderen zullen zich er dood aan ergeren. En laat er nou bijna niets leukers zijn dan naar blije en geërgerde mensen kijken.
