Op 1 september at ik mijn eerste pepernoot van het jaar. Dat was op een zondag, zondag 1 september. De week van 1 september was warmer dan ooit. Waar ze in Friesland al langzaam hadden gehoopt op een Elf Steden Tocht lag de rest van het land nog even lekker te bruin bakken in de zon. 1 September is als je een beetje goed kan rekenen 97 dagen voordat de Goed Heilig Man überhaupt jarig is. Als we daar dan ongeveer 20 dagen van aftrekken omdat Sint Nicolaas dan het land in komt komen we uit op een slordige 77 dagen. Dat zijn zoveel dagen daar past nog dik een heel seizoen tussen, de herfst. Toch zat ik al aan de pepernoten. Natuurlijk waren het gewoon de normale, saaie, historische kruidnoten maar toch deed het iets met me. Ik keek naar het zakje, pakte een pepernoot, kneep er zachtjes in, legde hem op mijn tong en een seconde later verdween hij in mijn slokdarm richting mijn maag die nog veel meer van dit soort heerlijkheidjes te verduren zou krijgen. Toch, ookal was het zo lekker, voelde het niet helemaal goed, er klopte iets niet. Een naar gevoel kwam langzaam in me op. Ik walgde van mezelf.
Het voelde als vreemdgaan, dat was het! Tenminste dat denk ik want ik ben nog nooit vreemdgegaan en als ik dit wel zou hebben gedaan dan zou ik het niet op het internet schrijven dus eigenlijk weten jullie dat nu nog niet zeker. In ieder geval! Dit voelde niet goed. Was er dan geen gevoel meer voor traditie? Hoorden die pepernoten niet gewoon bij het feest zelf? Die koude dagen, het liedjes zingen voor je schoen, een wortel in je nieuwe Adidas sneakers voor Amerigo stoppen en een handje vol met pepernoten tegelijk in je mond duwen zodat al je tanden bruin worden en je voor een halve minuut moet happen naar adem omdat je anders stikt. Dat zijn de dagen dat je pepernoten eet en niet die met 30 graden. Dat doe je gewoon niet, net zoals je jezelf niet vrijwillig van de Domtoren laat flikkeren met als enige redding Marianne Vos die beneden staat om je op te vangen. Het is complete onzin!
Maar ondanks deze gedachtegang kunnen we ons zelf er niet van weerhouden ze te kopen en te eten. Ze zijn er gewoon! Overal waar je kijkt! De Kruidvat, de Albert Heijn, Shell, de bibliotheek, het zwembad, de Intratuin, zodra je er op gaat letten zie je ze overal. Voor wie zich nog afvraagt waarom ze nu dan al in de winkels liggen: winst. We kopen dit snoepgoed omdat het zo speciaal is, wanneer het weer in de schappen ligt gaan we er als hongerige wolven op af en alles op ons pad moet weiken. Mocht dit zo doorgaan dan verliest de pepernoot zijn kracht, er zou nu al een gek kunnen zijn die in plaats van een waxinelichtjeshouder een witte chocolade pepernoot gooit naar de Gouden Koets. Over een paar jaar moeten kinderen naar pepernoten zoeken en niet meer naar paaseieren en als het echt helemaal uit de hand loopt zitten de koelboxxen op het strand vol met chocoladepepernoten. En dat zou zonde zijn.
Laten we het nou allemaal niet doen. Kijk niet eens naar die schappen, negeer de zeurende kinderen en loop regelrecht door naar de kassa. Want alleen zo houden wij een mooie traditie in stand. Of hebben we er allemaal schijt aan? Want als dat zo is dan kunnen we nu ook maar meteen de kerstboom opzetten met daaronder een berg paaseieren om dan vervolgens een vuurpijl in elkaars achterste te duwen die aan te steken en dan elkaar een fijn Chanoeka wensen. Dan flikkeren we meteen alle tradities maar overboord!