Afgelopen dinsdag gaven de mannen van Thirty Seconds To Mars een concert in de Ziggo Dome. Ik was er bij en met mij ook elk ander soort fan. Tienermeisje die helemaal gek werden als ze ook maar even een blik konden opvangen van dat lekkertje genaamd Jared Leto. De wat oudere mannen die naar hun midlife crisis neigen waardoor ze komen opdagen in een viezig wit hempje en met op hun hoofd een zwarte leren hoed. Er waren zelfs Brazilianen! En al die mensen vonden het te gek! Maar er was ook nog een ander soort aanwezig, een soort wat iets minder enthousiast was, de recensenten. Bijvoorbeeld de recensent van het muziekblad OOR, Randy Timmers.
Ik denk persoonlijk dat Randy met een niet al te goed humeur naar het concert ging. Misschien was zijn vrouw net vetrokken naar haar moeder omdat ze het zo zat was dat Randy altijd met de bril omhoog staat te plassen en tegelijkertijd het hele oeuvre van Henk&Henk zingt. Ik denk zelfs dat Randy zijn recensie al klaar had voordat het concert begonnen was. Op twitter was deze "profesional" namelijk al grapjes aan het maken over het haar van Jared Leto, dat hij misschien de Andrelon shampoo van zijn vrouw gebruikt. Ik vraag me af wat voor tweets Randy gaat sturen als hij op een dag een recensie moet schrijven over een voorstelling van Jan Jaap van der Wal. Het gaat er toch om wat zo iemand op het podium doet en niet hoe die persoon eruitziet? Nou was meneer Timmers ook daar niet helemaal tevreden over.
"Thirty Seconds To Mars deed geen enkele moeite om hits als "Kings & Queens" ook maar een beetje acceptabel uit te voeren. De uitvoering wordt zelfs min of meer neergelegd bij het jeugdige publiek. Die zingen de refreinen luidkeels mee, terwijl Leto vijf keer om zijn as draait, drie keer een vaag handgebaar wil zien en zes keer roept dat er nog harder moet worden meegezongen." Aldus onze grote vriend Randy. Uit dit gedeelte van de recensie kun je een paar dingen afleiden. Zo heeft bijvoorbeeld Randy blijkbaar nooit echt goed opgelet bij concerten aangezien het refrein het deel van een liedje is wat het meest blijft hangen. Het publiek kent dat gedeelte van de tekst het best en wil dat laten blijken door het samen met de zanger luidkeels te zingen. Hierdoor is de zanger misschien wat minder goed te horen. Ook blijkt dat Randy zich van te voren nauwelijks of niet heeft voorbereid want dat "vaag handgebaar" staat duidelijk voor het logo van Thirty Seconds To Mars. En sinds wanneer is het enthousiast maken van het publiek en zelf in je muziek opgaan 'not done'?
We lezen verder in de recensie dat de gemaaktheid en het geforceerde van het concert af druipt. Welke idiote performer bereidt er dan ook niets voor? Natuurlijk is het een beetje gemaakt, maar wat wil je als je er een show van wilt maken? Op een gegeven moment doet één van de schermen die boven het podium hangt het niet meer. Jared komt met een microfoon naar voren op het podium en houdt een praatje met het publiek terwijl achter de schermen het scherm weer gemaakt wordt. Hij beklaagt zich over de techniek en maakt wat grapjes. Op dat moment komt er gejoel uit het publiek, iets of iemand is niet helemaal lekker geworden en heeft verzorging nodig. Jared zorgt er als een ware Mozes voor dat het publiek zich scheidt zodat de hulpverleners makkelijk bij de desbetreffende persoon kunnen komen. Gemaakt? Geforceerd?
Verder in de alinea gaat het over het moment waarop Jared Leto zijn akoestische gitaar pakte en verzoekjes begon te spelen. Randy Timmers beschrijft dit als: "Zelfs wanneer Leto op een onstemde gitaar afgeraffelde fragmenten van alle singles van vóór This Is War speelt en niet eens de helft van de tekst zingt, is dit publiek tevreden". Laten we eerste even een stukje pakken waar Randy wel gelijk over had. Het publiek was inderdaad tevreden! Ze waren tevreden omdat Jared gewoon hitjes begon te spelen die door het publiek werden aangevraagd (misschien eerder werden aangeschreeuwd maar who cares), dit zodat het publiek ook even kon genieten van een stukje van hun favoriete nummer. Natuurlijk kan je niet alles wat je ooit uitgebracht hebt gaan spelen als artiest zijnde, dat duurt veel te lang en dan ga je over je tijdslimiet heen. Dus wat doe je dan om iedereen tevreden te houden? Precies Randy, je speelt kleine stukjes.
Dan schrijft onze favoriete recensent nog wat over dat Jared zich beter kan gaan richten op zijn filmrollen want die neemt hij vele malen serieuzer. En dat dit één van de allerslechtste concerten van Thirty Seconds To Mars was. Einde recensie.
Nou kunnen we Randy niet alleen maar af gaan zeiken in deze blog. Ik bedoel hij is ook een professional, hij heeft er ook kijk op. Ik moet eerlijk toegeven dat er best een paar aardige dingen in de recensie stonden die ook echt zo waren. Het concert was bijvoorbeeld inderdaad in de Ziggo Dome, heb ik niets aan toe te voegen dat klopt gewoon. Je spelt Thirty Seconds To Mars ook inderdaad als Thirty Seconds To Mars. De bijbehorende foto's klopten ook het zou toch lullig zijn als er ineens foto's tussen zouden staan van Barbra Streisand. En last but not least! De datum klopt ook, het stond ook op mijn kaartje. Het concert was inderdaad op 12 november 2013.
En wat was het te gek.
