Volgens mij is iedereen een acteur. Nou misschien geen acteur. Maar iedereen is in ieder geval een hoofdrolspeler. Een hoofdrolspeler in ieders eigen film. Dat kan niet anders. Of ben ik de enige? Ben ik de enige die zichzelf zo nu en dan (en eigenlijk veel te vaak) ziet als een superheld, een meesterdief, een Captain Jack Sparrow. Nee ik kan niet de enige zijn. Dat moet iedereen hebben. Iedereen moet dat moment wel eens in zijn leven hebben gehad. Dat moment dat je de hoofdrol in een scene speelt in je eigen film. Dat moment dat ik gisteren ook had. 's Avonds laat, zo rond 23.00 uur, op een verlaten station met de bliksem op de achtergrond.
Het kan niet anders dan dat er bij mij dan een filmrolletje gaat draaien in mijn hoofd. Alle middelen waren er immers. De muziek van Muse door mijn groene Hema oortjes versterkte het film effect. Ik zat er midden in en kwam er niet meer uit. Ik ging met mijn rugzak in een glazen kotje zitten. Keek eens stoer om mij heen en zag helemaal niemand. De capuchon van mijn hoody trok ik wat hoger mijn nek in en ik leunde met mijn ellebogen op mijn knieën. Het filmrolletje in mijn hoofd ging verder. Wat was het vervolg? Wat kon er gebeuren? Muse speelt hard en luid door. Ik zag het in mijn hoofd allemaal gebeuren.
Het onweert, het is donker, het lampje in het glazen kotje flikkert wat, kortom er moet iets gebeuren. Er is spanning. Maar het grappige van dit alles is dat ik zelf ook niet weet wat er gaat gebeuren. Het schiet allemaal uit het niets mijn hoofd in. Ik spoel niet terug want dan is de lol er van af. Er kan een trein aan komen rijden die vlak voor mijn neus crashed waardoor ik containers en stukken staal moet ontwijken en vervolgens iets ontdek in die trein wat levensgevaarlijk is voor de wereldbevolking. Er zou een gevecht plaats kunnen vinden tussen mij en mijn achtervolgers die me naar deze plek gevolgd hebben om me hier koud te maken. Bassie en Adriaan komen misschien langs in hun kleine autootje. Al hoewel die kans erg klein is want de locatie is niet echt geschikt voor een vrolijk liedje over taart en over hoe dom Bassie wel niet is. Dus dat beeld verdwijnt gelijk weer en maakt plaats voor een wel heel merkwaardige scene.
Het is mistig. Uit het niets doemt er een oude trein op. Hij kraakt en piept aan alle kanten. Dit is overduidelijk niet de intercity naar Middelburg tenzij de NS weer heeft lopen kloten. Toch wil ik instappen. Iets in mij zegt gewoon dat ik moet instappen. Dus ik sta op. Pak mijn tas mee. Sla hem nonchalant maar toch met een gebalde vuist van de zenuwen om mijn schouder en loop naar de schuifdeuren toe.
De schuifdeuren gaan langaam piepend en krakend open. Het gaat nog harder regenen. De laatste tonen van Muse klinken. Het filmrolletje in mijn hoofd loopt af. Ik stap in.
"Een hele goede avond. Dit is de intercity naar Middelburg" Klinkt het door de speakers als ik een 2e klas stiltecoupe zit. Ik word teruggezogen in de normale wereld. De scene is afgelopen.
Als de trein weer rijdt wordt Keane ingestart op mijn mobiel. De regendruppels tikken op de ramen. Ik zie buiten helemaal niets. Het enige wat nog door mijn hoofd schiet is. Op naar de volgende scene van een heel andere film. Ben ik nou werkelijk de enige?