Deze blog heeft vertraging. Of in ieder geval. Had vertraging. Ja, deze blog had vertraging. Deze blog had gisteren al op mijn website moeten staan maar dat is dus niet gelukt. Gisteren was het donderdag, daarvoor was het woensdag. Donderdag en woensdag heb ik interviews gemaakt voor de Facebookpagina van de Benefietsroute. Als je 15 euro betaalt doe je mee aan deze route langs allemaal proeverijen. Je steunt zelfs het goede doel want de opbrengst gaat naar de Zonnebloem. Ze vroegen mij om interviews te maken bij al deze proeverijen. Ik gedraag me toch altijd als een luie zak in de vakantie dus ja ik had wel tijd. Hierdoor stond mijn toekomstige blog al op een achterstand.
In totaal was ik verantwoordelijk voor 13 interviews, over heel Walcheren verspreid. Het was mooi weer, dus ik ging woensdag vol goede moed weg van huis. Op mijn fietsje met een camerastatief op mijn rug en de camera in m'n rugzak voor op de fiets. Om 9.00 uur had ik mijn eerste afspraak. Om 16.00 uur kwam ik eindelijk weer thuis. Ik had in totaal 5 interviews gedaan, 50 kilometer gefietst en 35 beestjes in m'n bek gekregen. De volgende dag moest ik weer.
"De tweede keer zou toch beter moeten gaan. Je hebt immers de ervaring van de eerste dag". Niets is minder waar. De tweede dag had ik 8 interviews in de agenda staan. Om een beetje op tijd klaar te zijn zou ik dus harder moeten fietsen. De eerste 3 fietstochten gingen nog vrij goed. Maar toen ik eenmaal op de helft was op weg naar het vierde interview begonnen mijn mooie zachte gladde billetjes toch een beetje te protesteren. "Negeren" dacht ik. "Dat gaat vanzelf weer over". Ik trap nog iets harder en ga van versnelling 6 naar 7. Voor de tweede keer deze dag kon ik er niet verder naast zitten.
Na het zesde interview had mijn kont er helemaal geen zin meer in. Hij wilde niet meer. Hij was op. Hij was weg. Ik was kontloos. Mocht het ooit nog zo ver komen dat ik interviews moet gaan afleggen over heel Walcheren en dat moet weer op de fiets gedaan worden. Dan bel ik even met Jennifer Lopez. Dan verzeker ik mijn mooie tere glimmende billetjes ook voor 1 miljoen euro. Het interviewen was leuk. Het fietsen niet meer.
En nee het was nog niet klaar! Want als je goed kan tellen weet je dat ik nog 2 interviews moest doen. Bij elke trap hoorde ik mijn achterwerk schreeuwen van de pijn. En die pijn, die deelde hij heel gemakkelijk met mij. Elke steek in mijn krachtige bilspieren schoot door mijn lijf. Het voelde alsof er elke keer een spijker in werd geslagen. Elke keer een stukje dieper. En niet van die kleine mietige spijkers. Nee grote roestige spijkers, die al meer bruin van het roest zijn dan grijs. Van die grote roestige stinkende spijkers. Vast met heel veel vieze bacteriën omdat ze al zo lang liggen te rotten en roesten in de hoek van een verlaten schuur. Dat soort spijkers werden er bij elke trap die ik deed m'n reet in geramd. Tenminste zo voelde het. Man wat deed dit pijn!
Deze blog had vertraging. Ik kan 3 weken lang niet zitten. Ik heb vandaag mijn laptopje op de schouw gezet en ben vervolgens gaan typen. Toen ik begon aan deze blog werd net de Volkskrant gebracht. Nu is het inmiddels bijna tijd voor het avondeten. Ik sta erbij als iemand die nog steeds met de Vierdaagse bezig is. Ik verzeker je, dat typt niet makkelijk.