Een jaar geleden, precies 365 dagen, zat ik op een rots. Ik zat op een rots met mijn linkerhand geleund op een papier en met in mijn rechterhand een kwast. Ik zat op een rots, met mijn linkerhand geleund op een papier en met in mijn rechterhand een kwast, te aquarellen. Ik zat op een rots, met mijn linkerhand geleund op een papier en met in mijn rechterhand een kwast, te aquarellen in Mers-Les-Bains. Iets wat eigenlijk gewoon onmogelijk was om te doen. Bij de eerste beste windvlaag steeg mijn aquarelkunstwerkje op als een soort van Boeing 747 waarna ik er springend en huppelend achteraan moest en hoopte dat het niet zou worden opgegeten door een meeuw. En terwijl ik huppelde, sprong en hoopte vroeg ik me af waar ik in godsnaam mee bezig was.
Ik zat midden in een uitwisseling. Omdat ik in een Frans klas zat, wat inhield dat iedereen het vak Frans had, was er ook een Franse uitwisseling voor ons georganiseerd. Dit werd elk jaar gedaan en dit jaar waren wij de pineut. Op maandag 9 oktober gingen we met de bus naar La France, naar Amiens want daar stonden twee groepen leerlingen van twee verschillende scholen met vol goede moed op ons te wachten. Mijn uitwisselingsstudent heette Vasilly, Vasilly Coget. We hadden al een beetje ge-emaild met elkaar en wat ik al van hem wist was dat hij op diepzeeduiken zat, hij een vrij grote fan was van draken en van Groot-Brittanië, hij zich op elke sociale media Jack noemde in plaats van Vasilly en dat hij nog langer haar had dan Bryan May. Ja dit kon wel wat worden....
Nou spreek ik heel belabberd Frans maar toch wilde ik het een beetje proberen, ik wilde een beetje proberen een gesprek te voeren met Vasilly. Hoe mooi zou het kunnen zijn als ik met een Fransman gewoon zou kunnen praten over de wereldeconomie, politiek, sport, lekkere wijven en literatuur. Deze onderwerpen hebben we helaas nooit gehaald. Vasilly sprak amper tegen mij, alleen als het echt moest. De eerste vraag die ik hem stelde was tactisch gezien ook de meest slechte vraag die je maar kunt stellen, maar ik moest iets! "Hoe oud is je zusje?" Nee deze vraag viel niet goed bij monsieur Coget. Zijn zusje bleek trouwens 11 jaar dus ik had er ook vrij weinig aan. Toen we in de kantine van zijn school waren aangekomen wilde ik het nog een keer proberen. Misschien had ik deze keer meer geluk. "Heb je veel vrieden?" Oei deze vraag schoot Vasilly ook in het verkeerde keelgat. Hier heeft hij niet eens meer antwoord op gegeven. Van mijn Franse vriend zou ik het deze week dus niet moeten hebben.
Van zijn familie ook niet daarentegen. De moeder van Vasilly lachte mij de hele tijd uit omdat ik geen frans kon en op alles "Oui" antwoordde. Ik begreep wel wat ze zei maar kon geen hele zinnen terug praten dus was "Oui" telkens de oplossing. Iets wat kennelijk hilarisch was want elke keer als ik "Oui" zei volgde er een lachsalvo zo hard dat deze nog te horen was door Johnny Depp die net met zijn cruiseschip binnen kwam in het haventje van St. Tropez. Ik schaamde me kapot, ik wilde huilen bij mijn moeder, ik wilde slapen in mijn eigen bedje, ik wilde mensen kunnen verstaan en ik wilde naar een plek waar geen Fransen waren. Ik wilde naar huis.
Maar voordat ik naar huis mocht moest ik eerst nog even een aquarel tekening maken van de Atlantische Oceaan. Dus daar zat ik dan. Nee ik was niet in het Frans aan het discussiëren over de wereldeconomie, politiek, sport, literatuur en al helemaal niet over lekkere wijven. Nee ik zat op een rots, met mijn linkerhand geleund op een papier en met in mijn rechterhand een kwast, te aquarellen in Mers-Les-Bains.
