Het is weer de derde dinsdag van juli en dat wil zeggen dat meer dan 40.000 mensen van over de hele wereld massaal naar ons kleine landje komen om hier fijn vier dagen lang rondjes te gaan lopen voor hun lol, de Vierdaagse is weer begonnen.
Om 4.00 uur vanochtend gaf minister Edith Schippers het startsein. Om 09.35 kwam de eerste deelnemer binnen. Die deelnemer moet wel heel veel van lopen houden want 50 kilometer in 5 uur en 35 minuten is natuurlijk niet niks. Deze deelnemer heet Bennie Bouwhuis. Bennie Bouwhuis. Het kan ook niet anders, je verzint het niet. Bennie, ik zie hem al helemaal voor me. Bennie heeft in de gang, in zijn twee onder een kap woning, naast zijn paraplu's zijn wandelstokken staan. In de bezemkast heeft Bennie zijn sportschoentjes staan en daar hangt ook zijn favoriete fleece jasje waar hij zo graag in wandelt. Elke woensdag, vrijdag en zondag gaat Bennie wandelen. Dan komt hij soms uren niet thuis. Bennie wandelt en wandelt want daar houdt Bennie zo van. Het doel van Bennie was dit jaar om als eerste aan te komen bij de finish op de eerste dag van de Vierdaagse. En Bennie deed het. Bennie kwam als eerste over de streep wandelen. Niet te snel nee, want het is geen wedstrijd. Snelwandelen mag. Hardlopen niet. Daar kwam Bennie, wandelend met een glimlach van oor tot oor op zijn gezicht. Ik zag het al helemaal voor me. Maar ik zag het fout voor me. Bennie Bouwens zit namenlijk in een rolstoel.
En nee de Vierdaagse is dus geen wedstrijd. En nee de Vierdaagse is geen leuk sportevenement. De Vierdaagse is een slagveld, een slagveld waarin meer dan 40.000 man sneuvelen maar niet sterven. Het is een slagveld waarin heel veel water vloeit, een strijd tegen de hitte, een strijd tegen verzuurde spieren, een strijd tegen de zweetlucht van al die mensen om je heen. Al die mensen die ook strijden voor dat ene moment. Dat moment op vrijdag, dat ze de finish bereiken en kunnen zeggen:"Ik heb de afgelopen 4 dagen 200 kilometer gelopen, puur voor de lol. Ik heb 37 blaren laten prikken in mijn rechtervoet en 42 in mijn linker. Normaal denken kan ik niet meer vanwege een tekort aan water en ik zal waarschijnlijk voor altijd die blessure aan mijn knie houden. Maar ik heb het wel gedaan!".
Dat is mooi toch? In de 97 jaar dat de Vierdaagse wordt gehouden zijn er al zes mensen overleden. Dat is weg te cijferen, maar toch. De kans bestaat dat je het niet haalt. En toch zijn er elk jaar weer duizenden mensen die gaan lopen. Die alle gedachtes aan de kant zetten en gaan lopen. Ik zou het zelf nooit kunnen, ik zou waarschijnlijk 2 kilometer lopen vervolgens de tram pakken en 3 kilometer voor de finish uitstappen in het zonnetje gaan zitten en wachten tot Bennie Bouwens om de hoek komt, dan snel opstaan en vlak voor hem over de finish wandelen. Dat zou ik doen. En daarom zou men mij nooit een echte diehard loper kunnen noemen. Die mensen die de komende drie dagen nog gaan strijden en sneuvelen en huilen en zweten dat zijn de diehard lopers. En die mogen best trots op zichzelf zijn. Ben ik ook een beetje. Op die 40.000 man.
Respect wordt, volgensmij, te vaak misbruikt. Maar hier is het zeker op zijn plek. Respect!
